NAMENS DE DODEN

Johan Teirlinck

Fragment NAMENS DE DODEN

Johan Teirlinck (1960)

Johan Teirlinck

namens de doden
groet ik
de bomen
de kinderen ook
die vergaten
binnen te schuilen
voor het onweer losbarstte

namens de doden
vertel ik
aan al wie het wil horen
dat de grond
zwart en vruchtbaar is
en aan wormen rijk

namens de doden
prevel ik 's nachts
tot de spiegel
dat ik deze angst
bestrijdt
dag en nacht
maar vruchteloos

namens de doden
neem ik afscheid
elke dag
duizend keren
van alles wat hier
gebeurt
en dagen kleurt

namens de doden
spreek ik
tot dit papier
en verhoop
stil te leggen
wat onherroepelijk beweegt
wat spartelt
en vergaat

namens de doden
leef ik
en in hun naam
hervat ik het werk
dat zij achter lieten
om het zelf
onafgerond
achter te laten

namens de doden
sterf ik
vroegtijdig
en laat een gat achter
zo groot als de hele wereld
als het leven
en de zoemende tijd

want niets
niets
heb ik kunnen los laten
geen vergezichten
hoewel ze aan de einder verdwenen
geen gevoel van geluk of euforie
en toch sijpelden ze weg door spleten
die ik vergeefs wilde dichten
geen mensen
terwijl ze toch stierven
en ik bonkend en met lege handen
in de nacht te kermen lag

namens de levenden
roep ik op te houden van
te houden aan
te blijven
te onthouden
en de verloren strijd
te strijden

en wel
namens de doden